Heftige emoties en eeuwige discussies…
Heftige emoties en eeuwige discussies… Grote kans dat dit je bekend in de oren klinkt. Je hebt vast al gemerkt dat de ‘standaardaanpak’ voor jouw kind niet lijkt te werken. Net als al die goedbedoelde adviezen van je omgeving, de juf, de huisarts, het consultatiebureau en ga zo maar door.
‘Je bent gewoon te soft’, ‘Hij moet gewoon leren luisteren’, ‘Je moet consequent zijn: goed gedrag belonen en slecht gedrag bestraffen’, ‘Stuur hem maar een weekje naar mij, dan is het wel over met die flauwekul’. Zomaar een greep uit wat je zoal te horen krijgt als je kind zich niet helemaal ehm… standaard gedraagt. Alsof je dat niet allemaal al lang geprobeerd hebt!
Standaard werkt niet
En inmiddels weet je: daar ligt het niet aan, het werkt niet, mijn kind is gewoon anders. En dat klopt. Hoogbegaafde kinderen zijn anders, ze zijn (in ieder geval in de ogen van anderen) vaak in alles net een beetje ‘te’. Te gevoelig, te brutaal, te koppig, te eigenwijs. Eigenlijk al die dingen die later gevraagd worden bij sollicitaties of die je bewondert in leiders – empathisch (‘gevoelig’), voor je mening opkomen (‘brutaal’), volhardend (‘koppig’), creatief (‘eigenwijs’) – maar die in kinderen vaak aanzienlijk minder gewaardeerd worden.
En ja, het is vaak ook best lastig om goed om te gaan met de intense emoties en sterke wil van je kind, maar laat je vooral niet aanpraten dat er iets ‘mis’ is met je kind. Integendeel, je kind is een volhouder, een doorzetter, een biqkel! Hij of zij heeft prachtige eigenschappen, maar mist de vaardigheden om er handig mee om te gaan… en jij misschien ook (nog). Gelukkig zijn vaardigheden te leren! Zowel voor je kind als voor jou. Ik help jullie hier graag bij!
Ik ga het anders doen
Maar hoe pak je het dan aan om het thuis leefbaar en gezellig te houden? Je kunt natuurlijk stug volhouden in een niet-passende opvoeding (‘koppig’, weet je nog?), maar vroeg of laat zul je moeten toegeven dat het niet werkt. En misschien heb jij al veel eerder besloten het anders te doen. Gewoon omdat je het welzijn van jouw kind belangrijker vindt dan wat je omgeving ervan denkt.
En dat is prachtig, maar kan kan je ook onzeker maken. Want hoe moet het dan wel? En in je eentje een andere koers varen kan je ook eenzaam maken. Maar geloof me, je bent echt niet de enige! Heel veel ouders van hoogbegaafde kinderen worstelen met de opvoeding van hun kinderen. En dat is ook niet zo gek, want waar moet je je nou op baseren als je kind zo afwijkt van de norm?
Herken je dit?
- Je kind was zo vrolijk, open, leergierig! Reikhalzend keek hij uit naar de eerste schooldag op de kleuterschool. En wat was hij boos toen hij thuiskwam. ‘School is stom! Je moet stilzitten en naar de juf luisteren. En ik kan nog steeds niet lezen! Ik ga er nooit meer heen!’ Maar hij moest toch… De woede maakte plaats voor aanpassing en onzichtbaar worden. En dat was pas het begin van de basisschool… Je wilt niets liever dan je kind weer gelukkig zien, die lichtjes terug in zijn ogen. Maar eerlijk gezegd heb je geen flauw idee meer hoe je dat voor elkaar moet krijgen.
- Op school gedraagt hij zich voorbeeldig, maar thuis ontploft je kind om het minste of geringste. Alles moet precies gaan zoals hij in z’n hoofd heeft, anders is het hommeles. Hij lijkt wel allergisch voor het woordje ‘nee’! En eigenlijk ook voor alles wat begint ‘Wil je…?”. Of met z’n naam… Alles wat je zegt lijkt wel te eindigen in een woedeaanval. Of een huilbui omdat het ‘niet eerlijk’ is. Je schrikt van de intensiteit van al die emoties. Als de juf tijdens het 10-minutengesprek zegt dat ze “er zo wel 20 in de klas wil hebben” vraag jij je vertwijfeld af of ze echt jouw kind bedoelt. Je glimlacht vriendelijk, maar denkt ondertussen “Je zou hem thuis eens moeten zien…”.
- Je kind wilde zo graag op muziekles! Maar nu blijkt dat hij dan ook moet oefenen… en dat doet ie dus niet. Je hebt geen idee hoe je hem zover moet krijgen. Hij weigert botweg! Zo gaat het eigenlijk altijd als er iets moet, zoals tanden poetsen, huiswerk maken, eten, slapen, noem het maar op… Je krijgt er geen vat op, hij heeft overal een weerwoord op of tegenargument bij, en meestal kun je daar ook geen speld tussen krijgen. Straffen, dreigen, consequenties, spullen afpakken, schermtijd afnemen, schreeuwen en commanderen als een sergeant-majoor, het helpt allemaal voor geen meter, hij lacht je gewoon uit. ’s Avonds in bed vraag je je af wat je verkeerd doet. Andere ouders kunnen hun kind kennelijk wel ‘in toom houden’, hun kinderen doen wel ‘normaal’…
- Je lijkt niet tot je kind door te kunnen dringen. Er gaat zoveel om in dat hoofdje. Je ziet dat hij ongelukkig is, maar hij gaat alle moeilijke gesprekken uit de weg. Eigenlijk gaat hij sowieso moeilijke dingen uit de weg, hij vlucht in fantasie of games, verzint een excuus, gaat klieren of de clown uithangen. Het maakt je wanhopig! Je kunt je kind maar niet bereiken. Wat is er toch aan de hand?
- Moet je nog een keer een gesprek aanvragen op school? Ze vinden waarschijnlijk nu al dat je zeurt, weer zo’n moeder die denkt dat haar kind ‘hoogbegaafd’ is. Terwijl het jou echt niet om dat label gaat, je wilt gewoon dat hij krijgt wat hij nodig heeft. Maar wat dat is krijg je maar niet duidelijk gemaakt aan de juf, ib’er of de directeur. Zij snappen je kind niet en zien eigenlijk geen probleem, terwijl jij je kind juist steeds verder ‘uit’ ziet gaan. Je voelt je hopeloos tekortschieten. Jij moet toch opkomen voor je kind? Maar hoe dan?
En nu?
Je hebt het tot nu toe allemaal alleen gedaan, maar de last wordt te zwaar voor jouw schouders alleen. Aan je moeder, de juf, je vriendinnen en zelfs je man heb je weinig steun, zij weten het immers ook niet. Je hebt een tijdlang tegen beter weten in gehoopt dat het vanzelf beter werd als je maar genoeg je best deed, maar inmiddels besef je dat er echt iets moet veranderen. Dat je kind meer nodig heeft dan jij kunt bieden.
Je kind wil nu al niet naar school, maar stel dat hij straks echt helemaal vastloopt: niks meer wil, niks meer kan en niks meer durft? Weer naar een andere school moet? Geen aansluiting vindt bij vriendjes, niemand heeft die hem begrijpt?
En als je je kind al niet aankunt nu hij pas 6 is, hoe moet dat dan straks? Als je hem niet meer fysiek de baas kunt? Dat idee maakt je bang. Er doemt geregeld een toekomstbeeld op van een totaal ontspoord kind: onhandelbaar, zonder diploma’s, misschien wel in de goot of verslaafd. Of erger.
Je kind is duidelijk ongelukkig, misschien wel depressief. Je hebt al eens op de symptomen gegoogled en bent je rot geschrokken! Steeds vaker bekruipt je de gedachte ‘Wat als hij zichzelf inderdaad op een bepaald moment iets aandoet?’. Hij zegt nu al soms dat hij beter dood kon zijn. Nu is hij nog jong, maar hoe moet dat als hij gaat puberen? Angst knijpt je keel dicht bij de gedachte alleen al. Hier kom je zelf niet uit, je hebt hulp nodig!
Je hoeft het niet alleen te doen!
Vind je het fijn als ik eens met je meekijk? Vraag een gratis sessie aan! We bespreken waar je tegenaan loopt en hoe ik jou daarbij kan helpen. En ik geef je sowieso 3 nuttige tips waar je meteen mee aan de slag kunt. Je mag me mailen op mariette@biqkels.nl, of direct een gratis afspraak plannen.