Biqkels – wegwijs in hoogbegaafdheid

Heftige emoties en eeuwige discussies…

Heftige emoties en eeuwige discussies… Grote kans dat dit je bekend in de oren klinkt. Je hebt vast al gemerkt dat de ‘standaardaanpak’ voor jouw kind niet lijkt te werken. Net als al die goedbedoelde adviezen van je omgeving, de juf, de huisarts, het consultatiebureau en ga zo maar door.

‘Je bent gewoon te soft’, ‘Hij moet gewoon leren luisteren’, ‘Je moet consequent zijn: goed gedrag belonen en slecht gedrag bestraffen’, ‘Stuur hem maar een weekje naar mij, dan is het wel over met die flauwekul’. Zomaar een greep uit wat je zoal te horen krijgt als je kind zich niet helemaal ehm… standaard gedraagt. Alsof je dat niet allemaal al lang geprobeerd hebt!

Standaard werkt niet

En inmiddels weet je: daar ligt het niet aan, het werkt niet, mijn kind is gewoon anders. En dat klopt. Hoogbegaafde kinderen zijn anders, ze zijn (in ieder geval in de ogen van anderen) vaak in alles net een beetje ‘te’. Te gevoelig, te brutaal, te koppig, te eigenwijs. Eigenlijk al die dingen die later gevraagd worden bij sollicitaties of die je bewondert in leiders – empathisch (‘gevoelig’), voor je mening opkomen (‘brutaal’), volhardend (‘koppig’), creatief (‘eigenwijs’) – maar die in kinderen vaak aanzienlijk minder gewaardeerd worden.

Herken je dit?

• Je zit met je handen in het haar over het gedrag van je kind. Je gelooft best dat het komt doordat hij waarschijnlijk hoogbegaafd is en niet lekker in z’n vel zit, maar zo kan het niet langer.
• Je kind ontploft om het minste of geringste, of barst in tranen uit om ‘niks’. Hij maakt zich druk over kleinigheden, slaat op tilt van dingen die ‘niet eerlijk’ zijn en is bang voor van alles. Je weet niet wat je toch met die heftige emoties aan moet.
• Het lijkt wel of je altijd strijd hebt met je kind! Maakt niet uit waar het over gaat: als er iets moet, eindigt het in ruzie en slaande deuren. En wat je ook probeert – dreigen, straffen, belonen, negeren – niks werkt. Hij lijkt er gewoon totaal ongevoelig voor, maar weet wel precies op welke knoppen hij bij jou moet drukken. En dat maakt je zo boos dat je achteraf het schaamrood op de kaken hebt staan over je eigen gedrag…
• Jij weet heel goed dat je kind ‘uitdaging’ nodig heeft, maar hoe dan? Bij alle nieuwe of moeilijke dingen gaan de hakken in het zand. Klusjes, huiswerk, muziekles, het geeft altijd drama en uiteindelijk doet ‘ie helemaal niks.
• Je kind voelt zich ‘anders’ en onbegrepen en je ziet hem steeds verder ‘uit’ gaan. Op school, maar ook thuis. En je beseft heel goed dat zijn gevoel gewoon klopt, want ook jij hebt geregeld moeite met z’n gedrag. Hij krijgt duidelijk niet wat hij nodig heeft, maar hoe het wel moet is je een raadsel. Je begrijpt hem gewoon niet… Je voelt je hopeloos tekortschieten als ouder, terwijl je niets liever wilt dan je kind weer gelukkig zien.