Ken je dat? Je kinderen kunnen niet met en niet zonder elkaar. Ze zitten elkaar constant in de haren en kunnen de verleiding om er ‘vol bovenop’ te springen gewoonweg niet weerstaan. ‘Laat maar praten’ lijkt nooit bij ze op te komen, behalve als het om advies van jou gaat 😉. Normaal hebben ze hun eigen bezigheden en gaat het meestal goed, maar nu in de vakantie lijk je opeens wel een voltijdbaan als scheidsrechter te hebben. Je voelt je constant tussen twee vuren staan en hoe je ook je best doet om te schipperen, redden, op te lossen, het eindresultaat is altijd nog meer ruzie, meestal met jou… En tot je verbazing staan zij een halfuur later weer gezellig samen op de trampoline, terwijl jij je een slechte moeder voelt en er nog steeds kleine wolkjes stoom uit je oren komen.
Wat te doen?
Eigenlijk heel simpel: neem ontslag! Niet als moeder natuurlijk (interessant genoeg schijnen vaders dit probleem zelden te hebben), maar als scheidsrechter en politieagent. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar echt, het werkt! Als je de neiging voelt om op je fluitje te gaan blazen of bekeuringen uit te delen: doe een stapje achteruit en adem een paar keer rustig in en uit (en nog een paar keer). Vraag jezelf ‘wiens probleem is dit nu eigenlijk?’ JIJ wilt helemaal geen Fortnite spelen, ook op de stuntstep, precies die Barbie, etc. Je hebt er wel last van dat ze ruzie maken, maar met de ruzie op zich heb jij niks te maken. En aangezien het niet jouw probleem is, hoef je je er dus ook niet mee te bemoeien. Eventueel kun je iets zeggen als ‘ik zie dat jullie allebei met deze Barbie willen, hoe gaan jullie dit oplossen?’, maar vaak is dat niet eens nodig. Controleer of er geen echte ongelukken kunnen gebeuren (scherpe voorwerpen, etc.) en verwijder jezelf van het strijdtoneel. Zelf moet ik altijd ‘toevallig’ even naar de wc op zo’n moment. Bij gebrek aan publiek is de ruzie dan vaak snel opgelost. Ok, niet altijd zoals ik dat graag zou zien, maar toch. Als het voor hun werkt, werkt het. Niet mijn probleem, weet je nog? Op een later moment kunnen we hier nog eens een gesprekje over hebben, bijvoorbeeld als een van de twee altijd het onderspit delft.
Gun je kinderen hun problemen!
Ja maar, dat is toch zielig? Misschien, maar kinderen niet de mogelijkheid bieden om in een veilige omgeving te leren hun grenzen bepalen en voor zichzelf op te komen vind ik nog veel zieliger. Thuis kun je oefenen in effectief omgaan met conflicten, maar als iemand steeds jouw problemen voor je oplost ga je dat niet leren. Terwijl het buitenshuis echt wel handig is als je je eigen boontjes kunt doppen. En dat gaat dus niet vanzelf! Gun je kinderen hun problemen. En als je nu denkt ‘wat ben jij nou voor moeder?!’: ik ben zo’n moeder die allergisch is voor ruzie en van nature eigenlijk de hele dag ‘stop’, ‘hou op’ en ‘doe voorzichtig’ roept… Maar dan bedenk ik me welke vaardigheden ze aan het leren zijn, haal diep adem en hou mijn mond dicht. Echt, dat kun je oefenen, ook dat is een vaardigheid 😉
Is het je trouwens wel eens opgevallen dat de ruzie meestal pas begint zodra jij in de buurt komt? Het gaat namelijk helemaal niet over Fortnite, stuntstep of Barbie. Het gaat om wie het liefst gevonden wordt, wie de meeste aandacht krijgt, etc. En hoe meer jij als scheidsrechter gaat ‘oordelen’, hoe erger het wordt. ‘Zie je wel, hij mag altijd eerst, ze houdt meer van hem’. Zorg dus dat je daaruit blijft, neem ontslag!
Ik weet het, soms kun je het niet op zijn beloop laten. Als er echt grenzen overschreden worden (slaan e.d.) zul je moeten ingrijpen. Haal de strijdende partijen uit elkaar en laat ze even afkoelen. Probeer ook hierbij uit het ‘oordelen’ te blijven, maak duidelijk dat jij er niet bij was en dat je je er niet inhoudelijk mee gaat bemoeien. Als er weer gepraat kan worden, begin dan met de ‘dader’, want daar was de stress kennelijk het hoogst opgelopen. Weersta de verleiding om te preken (hij weet echt wel dat slaan niet de bedoeling is) en vraag wat er nou bij hem gebeurde dat hij zo boos werd. Neem de tijd om zijn emoties te erkennen (het gaat er niet om of die volgens jou terecht zijn, voor hem zijn ze dat wel) en bespreek pas later wat misschien een handiger manier is om het aan te pakken. Laat je kind zelf strategieen bedenken en bespreek die samen.
‘Ja, je kunt hem inderdaad op zijn kop slaan, maar wat zou hij dan gaan doen?’
‘Terugslaan?’
‘Ja, dat denk ik wel… En bereik je dan wat je wil?’
‘Nee, dan hebben we weer ruzie’
‘Ok, wat is dan een andere optie?’
etc.
Waar het dus geen zin heeft om je ermee te bemoeien tijdens een ruzie, kan je kind jouw hulp juist wel heel goed gebruiken om weer te kalmeren en na te denken over alternatieven. Maar dat laatste werkt dus pas als iedereen weer helder na kan denken, want een brein in de stress-stand kan niet leren.
Adem in, adem uit.
Meer lezen over hoogbegaafd opvoeden? Vraag mijn gratis eboek hier aan.
