Verwacht niet van je kind (of van jezelf) dat jullie redelijk kunnen praten of denken op het moment dat er heftige emoties spelen. Dat is namelijk fysiek onmogelijk. Geen kwestie van niet willen, maar van daadwerkelijk niet kunnen.
Bij heftige emoties gaat je lichaam in de ‘vechten of vluchten’-stand. Er worden stofjes aangemaakt die ervoor zorgen dat de energie naar je ledematen gaat, en dus niet naar je hersenen. We zeggen hiervan ook wel dat het ‘oerbrein’ of ‘reptielenbrein’ het overneemt van het rationele brein.
Je kunt pas weer helder denken als het ‘gevaar’ geweken is. En dit geldt dus ook als het ‘gevaar’ een boze moeder of een gillend kind is. Zorg dus dat jullie allebei eerst tot rust komen. Bij sommige kinderen doet een knuffel wonderen, bij andere kinderen werkt het beter om ze met rust te laten, even te bewegen of met de kat te knuffelen.
Wanneer jullie allebei weer gekalmeerd zijn kun je praten over wat er nou eigenlijk aan de hand was en samen een oplossing zoeken.
Tip:
Praat op een rustig moment over wat je kind (en jou) helpt om weer tot jezelf te komen en probeer dit toe te passen als de spanning oploopt. Het helpt enorm als je begrijpt wat er gebeurt in je brein en in je lijf, ook voor kinderen. Leg ze dit dus uit!
Het doel is niet om nooit meer te ‘flippen’ (dat gaat namelijk nooit lukken…), het gaat erom dat je leert jezelf te reguleren.
Zeker voor kinderen (en ouders 😉) die zo geprogrammeerd zijn voor heftige emoties is dit een heel belangrijke vaardigheid om te leren.
Meer Positive Disicpline tools? Deze komt uit mijn boek ‘Hoogbegaafd Opvoeden‘. En in een oudercursus Positive Discipline leer je er natuurlijk nog veel meer!
[…] Merk je het verschil? Probeer ook even te voelen wat je in je lijf opmerkt als je deze dingen zegt tegen je kind. Waarschijnlijk zul je merken dat de ‘opdrachten’ zorgen voor een hogere, snellere ademhaling en spanning, terwijl je bij de vragen veel rustiger blijft. En dat heeft weer effect op hoe jullie op elkaar reageren (zie ook PD Tool Begrijp je brein). […]